Spacer po ogrodzie
… iść naprzód, nawet zwykłą ścieżką codzienności niepewną i zdradliwą to aktywność tego, kto poszukuje siebie…
Trakty komunikacyjne są bardzo ważnym elementem ogrodu. Od ich układu i surowca z jakiego są wykonane zależy czy będą spójne z otoczeniem, czy… przedobrzymy i efekt końcowy będzie nie najlepszy. Oprócz funkcji praktycznej (muszą być bezpieczne bez względu na aurę ), pełnią one również rolę estetyczną. Kręta ścieżka czyni ogród pozornie większym i bardziej intrygującym. Odruchowo przecież podążamy wzrokiem wzdłuż drogi ku miejscu, gdzie ginie ona w oddali, zwłaszcza jeżeli nie widać co dzieje się na jej końcu. Ścieżki i alejki podobnie jak inne elementy malej architektury wyglądają lepiej, jeżeli ich zarys zostanie zmiękczony czy nawet częściowo zasłonięty. Zapobiega to ich dominacji i pozwala łagodnie wtopić się w ogólną scenerię ogrodu. Zanim wybierzemy materiał z którego chcemy wybudować nasze ciągi komunikacyjne musimy zdecydować się czy będą to ciągi spacerowe, czy pieszo-jezdne.
Nawierzchnie twarde
Mają do spełnienia kilka funkcji, strukturalnie i optycznie łączą budynek z miękkim trawnikiem. Są stabilnym miejscem do ustawienia mebli ogrodowych, rzeźb oraz innych elementów architektury ogrodowej i pełnią oczywiście funkcje komunikacyjne.
– bruk
Głównym i według mnie najpraktyczniejszym sposobem utwardzania nawierzchni jest brukowanie. Niezależnie od tego jaki rodzaj nawierzchni brukowanej wybierzemy, starajmy się unikać zbyt dużej liczby elementów , które musimy docinać. Dobre efekty uzyskuje się łącząc kostkę brukową betonową z brukiem kamiennym. Wzory bruku mogą być zarówno statyczne jak i dynamiczne. Proste wzory nawierzchni mogą optycznie powiększać ogród, a skomplikowane dają często efekt zagęszczenia , zwłaszcza gdy ustawimy na nich donice z roślinami. Wzory „miękkie” lub brak wzoru są neutralnym tłem dla innych elementów ogrodu. Wzory statyczne nadają się dla zamkniętych powierzchni bez wyraźnego akcentu, na przykład na taras używany jako jadalnia. Zasadą jest aby zastosowany materiał brukarski nie różnił się zbytnio od materiałów z jakich zbudowano dom. Nawierzchnia brukowana powinna mieć lekki spadek w poprzek powierzchni, a bruk przylegający do domu zawsze w kierunku przeciwnym od budynku ! Na większych obszarach o gruntach mało przepuszczalnych kładzie się przy brzegu powierzchni brukowanej rurę drenarską połączoną ze studnią chłonną.
– bruk granitowy
Bruk granitowy przypomina miasto, szary granit nie jest naturalnym surowcem spotykanym w wielu okolicach, dlatego trzeba dobrze się zastanowić zanim zdecydujemy się na surową szarą ścieżkę. Połączenie kostki betonowej z granitową daje natomiast miły dla oka rustykalny efekt. Obrys zewnętrzny ścieżki zbudowany z kostki granitowej daje możliwość miękkiego wykończenia łuków. Poza tym ładnie wygląda jeżeli łagodna łukowata linia ścieżki znajduje odbicie w siatce modularnej planu naszego ogrodu. Wprowadzenie roślin pomiędzy elementy bruku może stworzyć piękny efekt, ale zostanie ograniczona funkcja komunikacyjna nawierzchni.
– klinkier drogowy lub cegła
Zastosowanie starej cegły lub klinkieru jest wspaniałym sposobem osiągnięcia integracji budynku i ogrodu. Cegły licówki używane do budowy ścian nadają się do brukowania nawierzchni, są natomiast bardzo drogie i trzeba pamiętać o ich zaimpregnowaniu. Sądzę jednak, że warto pokusić się na wprowadzenie chociaż niewielkiej ilości cegły, łącząc ją z kostką betonową. Starajmy się aby nie wykładać klinkierem zbyt dużej powierzchni w fantazyjne wzory. W ceglanym bruku i tak jest coś wyjątkowego.
– płyty kamienne
Bardzo lubię ścieżki ułożone z kamienia łamanego. Są niekłopotliwe, łatwe w pielęgnacji i przede wszystkim bardzo naturalne. „Łamany” efekt ścieżki ułożonej z oddzielnych plastrów kamienia łatwo złagodzić zachodzącą na ich krawędzie trawą lub roślinami okrywowymi. Dobry efekt uzyskuje się wysiewając między plastrami kamienia macierzankę – wraz z kamieniem lub brukiem tworzy prawdziwie artystyczną całość. Spacer taką pachnącą ziołami ścieżką może dostarczyć niezapomnianych doznań. „Kąty” zygzakowatej ścieżki dobrze jest obsadzić kępkami wyższych traw, przełamujących monotonię płaskiego obszaru.
Nawierzchnie nie utwardzone
Do budowy takiej nawierzchni najczęściej używa się żwiru lub tłucznia. Alejki żwirowe były kiedyś ( w Anglii są do dzisiaj ) dominującą formą komunikacji pieszej w parkach i ogrodach. Dobrze zrobiona ścieżka żwirowa jest naprawdę bardzo ładna. Można też zastosować korę – surowiec, którym ściółkuje się rabaty, aby zmniejszyć parowanie gleby i ograniczyć chwasty. Nawierzchnia z kory najlepiej wygląda w leśnym otoczeniu. Miękką nawierzchnię należy obramować krawężnikiem z kamienia lub cegły, bo inaczej nasza alejka zostanie po pewnym czasie „rozniesiona”. Otoczona natomiast krawężnikiem wymaga jedynie okresowych zabiegów pielęgnacyjnych lub uzupełnienia. Chwasty, które wyrosną w żwirze lub między kamykami można ostrożnie spryskać środkiem chwastobójczym. Mech porastający szczeliny między kostką lub kamieniem to zupełnie inna sprawa, zanim go zlikwidujemy zastanówmy się… mech to „zielona, żywa patyna” dodająca klasy naszym alejkom.
Ewa Malepszy
